Ik moet bekennen altijd naïve ideeën gehad te hebben over fotografie. Natuurlijk was het buiten kijf dat Frank Capra en Henri Cartier-Bresson, die je kende uit dat bekende boek The family of Man, meesters waren in het betrappen van precies het juiste moment en dat Man Ray heel bijzondere composities maakte, maar verder leek het te draaien om techniek, belichting en goede smaak zoals in de reclamefotografie van o.m. Paul Huf.
In dit tentoonstellingsboek ‘Richard Avedon photographs 1946-2004’ wordt door verschillende schrijvers ingegaan op de specifieke artistieke merites van Avedons werk: heel verhelderend!

Voor Dior, Suzy Parker, 1956

Vernieuwend modefotograaf
Avedon werd in 1923 geboren in NYC. In de damesmodezaak van zijn Russisch-Joodse ouders raakte hij al vroeg vertrouwd met de betekenis van mode, mode tijdschriften en mode fotografie. In 1946 ging hij voor Harper’s Bazaar naar Parijs en transformeerde, in navolging van de Hongaar Martin Munkasci, de gangbare houten-klazen- modefotografie in spannende, op locatie geschoten actiefotoos met zijn modellen Dorima en Suzy Parker. Vele werden iconen van het Parijse leven in de jaren 50 en 60. Audrey Hepburn was zijn muze in die jaren. 
Tegelijkertijd verwierf Avadon faam als high society portretfotograaf. Je telde pas mee als je door Avadon vereeuwigd werd; bedoeld en onbedoeld werd zo een unieke historische collectie opgebouwd. De serie ‘The family’ uit 1976 met onopgesmukte portretten van ‘who was who’ in Washington is een goed voorbeeld.

Truman Capote 1974

Maar evenzeer de portretten van schrijvers als Truman Capote (niet nichterig), Dorothy Parker (aan lager wal), Samuel Beckett (weerbarstig), Isak Dinesen (oude kabouter), W.T. Auden (uitdagend in de sneeuw), Jean Genet, Ezra Pound etc.

Avadon was gevierd maar nooit slaafs. Zijn strenge, minimalistische stijl is herkenbaar: vlak licht, geen schaduw, elke gefotografeerde kijkt recht in de camera, zich duidelijk bewust van de formele portretsituatie. Vrijwel iedereen staat tegen een limbo achtergrond. Men kijkt de
fotograaf recht aan, soms iets uitdagends, meestal behoedzaam, zelden lachend. Veel foto’s zijn meer dan levensgroot afgedrukt. Ieder detail is zichtbaar door het gebruik van enorme, 8x10 inch zwart/wit negatieven.

De stijl van Avadon
We worden dagelijks omringd door snapshots van gewild innemend lachende geliefden en bekenden, met kinderen, op feestjes en vakanties. Avadon hanteerde een geheel ander idioom: indringende studies van ‘het landschap van het gezicht’, gegroefd, verweerd, oud met soms een hint van lichaamstaal. Portretten van de realiteit, geen escapisme. De camera was voor hem als het palet voor de grote schilders. Bij hem dezelfde concentratie, karakterisering en de onbarmhartige expositie van het gelaat. Klassiek is ook Avadons gebruik van de diptiek en soms zelf van het veelluik zoals in de beroemde, bijna 8 meter brede compositie van de artiestengroep The Factory rond Andy Warhol uit 1969. 

In the American West fotoboek 1979-85

Zijn magnum opus is de cyclus ‘In the American West’ uit 1979-’84 van 125 meer dan levensgrote, sobere portretten van gewone, alledaagse mensen, werkelozen en zwervers. Het idee gaat terug op een serie die August Sander in de jaren dertig in Duitsland maakte van beroepsbeoefenaren. Ook Avadon laat iets zien van bezigheden: een mijnwerker, een imker, een jongen die een slang vilt. Maar meestal legt hij het accent op het individu. Er zit een merkwaardige spanning tussen de mensen aan de onderkant van de samenleving en de kostbare, professionele portrettechniek: het dwingt ons onbekende mensen recht in de ogen te kijken, misschien voor het eerst van ons leven. Hier en daar is dat onrustbarend; onwillekeurig denk je aan ‘In cold blood’.

Er zijn kunstenaars die na een vroege, succesvolle start, op latere leeftijd bewust de verdieping zoeken: Rembrandt, Goya, Rossini, Spielburg.

Zijn zoektocht maakte Avadon tot ‘the certified darling of art photography’.

Bekijk vooral de Richard Avadon website met heel veel foto's.